پرسش
آیا ائمه علیهم السلام همیشه و در همه حال در حال وجدان خداوند بوده اند؟ روایتی در این زمینه داریم؟
پاسخ
آیت الله سید علی حسینی میلانی مدظله
بسمه تعالی
السلام علیکم
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ رَفَعَهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ : دَخَلَ أَبُو حَنِيفَةَ عَلَى أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَقَالَ لَهُ رَأَيْتُ اِبْنَكَ مُوسَى يُصَلِّي وَ اَلنَّاسُ يَمُرُّونَ بَيْنَ يَدَيْهِ فَلاَ يَنْهَاهُمْ وَ فِيهِ مَا فِيهِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ اُدْعُوا لِي مُوسَى فَدُعِيَ فَقَالَ لَهُ يَا بُنَيَّ إِنَّ أَبَا حَنِيفَةَ يَذْكُرُ أَنَّكَ كُنْتَ تُصَلِّي وَ اَلنَّاسُ يَمُرُّونَ بَيْنَ يَدَيْكَ فَلَمْ تَنْهَهُمْ فَقَالَ نَعَمْ يَا أَبَتِ إِنَّ اَلَّذِي كُنْتُ أُصَلِّي لَهُ كَانَ أَقْرَبَ إِلَيَّ مِنْهُمْ يَقُولُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ اَلْوَرِيدِ 
قَالَ فَضَمَّهُ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ إِلَى نَفْسِهِ ثُمَّ قَالَ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي يَا مُودَعَ اَلْأَسْرَارِ .
الکافي ج۳ ص۲۹۷
( محمّد بن مسلم گويد: ابو حنيفه خدمت امام صادق عليه السّلام رسيد و به آن حضرت گفت: فرزندت موسى عليه السّلام را ديدم كه نماز مى‌گزارد و مردم از برابر او مى‌گذشتند و او آن‌ها را از اين كار بازنمى‌داشت و اين كار از جانب او قصور و كوتاهى است.
امام صادق عليه السّلام فرمود: موسى را نزد من فراخوانيد.
وقتى آمد به او فرمود: اى فرزندم! ابو حنيفه مى‌گويد: تو نماز مى‌گزاردى و مردم از برابرت مى‌گذشتند و تو آن‌ها را بازنمى‌داشتى.
عرضه داشت: آرى، اى پدر! زيرا كسى كه من براى او نماز مى‌گزاردم، از مردم به من نزديكتر بود؛ همچنان‌كه خداوند عزّ و جلّ مى‌فرمايد:«و ما از رگ گردن به او نزديكتريم».
راوى گويد: امام صادق عليه السّلام او را به آغوش كشيد سپس فرمود: اى فرزندم! پدر و مادرم به فداى تو باد! اى جايگاه امانت‌ها و رازهاى الهى.)