جان نثاران در رضاى خدا
وَبَذَلْتُمْ اَنْفُسَكُمْ فِى مَرْضاتِهِ؛
جانتان را در راه رضاى او فدا ساختيد.
بذل يعنى عطا كردن چيزى با طيب و نفس و با كمال رضايت. اگر انسان چيز ارزشمندى را به كسى با كمال طيب نفس عطا كند، مى گويند: بذل كرده است.1
ائمّه عليهم السلام نفس خود را در اين راه با كمال طيب نفس و رضايت كامل بذل كردند، در مبيت اميرالمؤمنين عليه السلام در شب هجرت حضرت رسول اكرم صلى اللّه عليه وآله آيه مباركه نازل شد و خدا به اين جريان مباهات كرد:
(وَمِنَ النّاسِ مَنْ يَشْري نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ...)؛2
بعضى از مردم جان خود را در برابر خشنودى خدا مى فروشند.
و در زيارت نامه حضرت سيدالشهداء عليه السلام آمده:
وبذل مهجته فيك ليستنقذ عبادك من الجهالة وحيرة الضلالة.3
البته رضاى خدا در نجات دادن گمراهان از هلاكت و غافلان از جهالت است، و سعى ائمّه عليهم السلام در اين راه جزء پيمانشان با خداى تعالى بوده است.


1 . كتاب العين: 8 / 187، لسان العرب: 11 / 50.
2 . سوره بقره (2): آيه 207.
3 . مصباح المتهجد: 788، اقبال الأعمال: 3 / 102، بحار الأنوار: 98 / 331.