ويژگى هاى عزّت حقيقى
ائمه اطهار عليهم السلام عزيزند؛ يعنى قليل المثال هستند، آن ها از حيثِ جهات كمال و قرب به خداوند متعال ديگران را مقهور و مغلوب خود قرار داده اند و ديگران نسبت به آن بزرگواران خاضع و كوچك هستند و اين عزّت همواره با علوّ همراه است كه قرآن كريم مى فرمايد:
(وَكَلِمَةُ اللّهِ هِيَ الْعُلْيا وَاللّهُ عَزيزٌ حَكيمٌ)؛1
و سخن خدا بالا و برتر است و خداوند عزيز و حكيم است.
اين عزّت هميشه با توكّل همراه است، آن جا كه مى فرمايد:
(وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ فَإِنَّ اللّهَ عَزيزٌ حَكيمٌ)؛2
و هر كس بر خدا توكّل كند (پيروز مى شود) خداوند قدرتمند و حكيم است.
اين عزّت هميشه با پيروزى و نصرت همراه است. هرچه دشمنان خواستند ائمّه عليهم السلام را بشكنند، نتوانستند. ائمّه عليهم السلام همواره منتصر بودند كه قرآن مى فرمايد:
(وَمَا النَّصْرُ إِلاّ مِنْ عِنْدِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ عَزيزٌ حَكيمٌ)؛3
پيروزى تنها از جانب خداوند است. به راستى خدا توانا و حكيم است.
اين عزّت با قوّت همراه است، آن جا كه مى خوانيم:
(إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزيزُ)؛4
همانا پروردگار تو قوى و شكست ناپذير است.
اين عزّت با حكمت همراه است كه چه قدر در قرآن مجيد در وصف خداوند متعال آمده است:
(عَزيزٌ حَكيمٌ)؛5
او تواناى حكيم است.
آن عزّت با علم همراه است كه قرآن مى فرمايد:
(الْعَزيزِ الْعَليمِ)؛6
او تواناى عليم است.
عجيب اين كه با همه اين قدرت، علم، حكمت و نصرت كه خدا دارد، همراه با رحمت است، آن جا كه مى فرمايد:
(وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزيزُ الرَّحيمُ)؛7
و همانا پروردگارت تواناى رحيم است.
خداوند متعال مغلوب واقع نمى شود؛ و با اين كه مغلوب واقع نمى شود رحيم و غفور نيز مى باشد.
ائمّه عليهم السلام همين طور بودند. با وجود حكمت، قدرت، نصرت و همه كمالات، مقامات و منازل از خداوند متعال، در عين حال از كسانى كه به آن ها ظلم و تعدّى كردند و به هر نحوى خواستند آنان را كوچك كنند، گذشت هم داشتند.


1 . سوره توبه (9): آيه 40.
2 . سوره انفال (8): آيه 49.
3 . همان: آيه 10.
4 . سوره هود (11): آيه 66.
5 . سوره بقره (2): آيه هاى 209، 220، 228، 240 و 260، سوره مائده (5): آيه 38، سوره انفال (8): آيه هاى 10، 49، 63 و 67، سوره توبه (9): آيه 40 و 71 و سوره لقمان (31): آيه 27.
6 . سوره انعام (6): آيه 96، سوره نمل (27): آيه 78، سوره يس (36): آيه 38 و... .
7 . سوره شعراء (26): آيه هاى 9 و 68 و 104 و 122 و 140 و 159 و 175 و... .