3 . عمل و كردار ائمّه
عمل ائمّه عليهم السلام يكى ديگر از موضوعاتى به شمار مى رود كه از اين آيه استفاده مى شود. اين آيه بيان گر عمل و كردار آن بزرگواران است.
به نظر مى رسد كه «امر» در اين جا مقابل نهى نيست; بلكه منظور اراده خداوند متعال است كه در نتيجه ائمّه به اراده خداوند متعال عالم و آگاه هستند و در مرحله بعد عامل به اراده او هستند. اين موضوع با تأمّل در اين عبارت از آيه به دست مى آيد.
به تعبير ديگر، جبرئيل مأمورى از مأموران خدا و عضو دستگاه ربوبى و تشكيلات الهى است. اگر او كارى انجام دهد، شما آن را به خداوند متعال نسبت مى دهيد. اگر كارى را ميكائيل انجام دهد، آن را نيز به خدا نسبت مى دهيد.
واضح تر اين كه مأموريّت حضرت عزرائيل قبض ارواح است، اين عمل هم به خودش نسبت داده مى شود، چنان كه قرآن مى فرمايد:
(قُلْ يَتَوَفّاكُمْ مَلَكُ الْمَوْتِ);1
بگو فرشته مرگ كه بر شما مأمور شده روح شما را مى گيرد;
و هم به طور مستقيم به خداوند نسبت داده مى شود كه قرآن مى فرمايد:
(اللّهُ يَتَوَفَّى اْلأَنْفُسَ حينَ مَوْتِها);2
خداوند به هنگام مرگ ارواح را قبض مى كند.
پس فعل عزرائيل فعل خدا است. اگر خداوند متعال اراده كند، اراده او در عمل عزرائيل تبلور مى كند و ائمّه عليهم السلام نيز چنين هستند.
1. سوره سجده (32): آيه 11.
2. سوره زمر (39): آيه 42.