به روايت ابوسعيد خُدرى
اين حديث را بُخارى، از اسماعيل بن ابى اويس، از مالك، از ابونضر، از عبيد بن حنين، از ابوسعيد خُدرى روايت كرده است.
مسلم نيشابورى نيز سند نخست را از عبداللّه بن جعفر بن يحيى بن خالد، از معن، از مالك نقل كرده است.
تِرمذى نيز به نقل آن پرداخته و از احمد بن حسن، از عبداللّه بن مسلمه، از مالك نقل كرده است. وى پس از نقل اين حديث مى گويد: اين حديث، صحيح و معتبر است.1
بنا بر اين با توجّه به اين سه سند، معلوم مى شود كه محور هر سه نقل «مالك بن انس» است. گرچه او يكى از چهار امامى است كه گروه بسيارى از اهل تسنّن از وى تقليد مى كنند; ولى نمى توان به رواياتش اعتماد كرد، به خصوص در چنين مواردى; زيرا او به خاطر عقيده اى كه فقط او درباره امام عليه السلام دارد، از اجماع اهل اسلام خارج است!

1 . صحيح تِرمذى: 5 / 373 و 374، كتاب مناقب، باب مناقب ابوبكر، حديث 3680.