تفتازانى [متوفاى 791]:
حافظ ابن حجر درباره وى مى نويسد: «او پيشوا، علاّمه، عالم در نحو، صرف، معانى و بيان، اصول فقه، اصول دين، منطق و علوم ديگر است. او از قطب و ايجى آموخت و در اين رشته گوى سبقت را از ديگران ربود و ياد او در همه جا پيچيد و مصنفات او مورد استفاده همگان قرار گرفت. او در زبانش لكنتى داشت، امّا علم مشرق زمين به او ختم مى شود».1
سيوطى، ابن عماد و شوكانى مى افزايند:
«او يگانه عالم قرن نهم بود. در ميان دانشمندان، نظيرى مانند او نمى توان يافت. شهرت و آوازه اى در ميان معاصران خود و بعد از آن پيدا كرد كه پس از او احدى مثل او را نمى توان يافت. تأليفات او در زمان حياتش به تمامى سرزمين ها رسيد و مورد استقبال مردم قرار گرفت».2
1 . الدّرر الكامنة: 6 / 112 ـ 113، شماره 2300.
2 . بغية الوعاة: 2 / 285، شماره 1992; شذرات الذهب: 6 / 318 ـ 319; البدر الطالع: 2 / 294 ـ 296.