زيارت كنندگان ائمه / زَائِرٌ لَكُمْ

زيارت كنندگان ائمه
زَائِرٌ لَكُمْ;
شما را زيارت مى كنم.
«زيارت» را در اول كتاب شرح داديم. زائر واقعى ائمه عليهم السلام كسى است كه به حق آنان معرفت داشته و همواره از آنان پيروى كند و از دشمنان و مخالفان اعراض و بيزارى نمايد.
جمله «زائر لكم» اطلاق دارد، حال حيات را هم مى گيرد. اين يك مطلب.
مطلب دوم اين كه در حرم هاى حضرات ائمه خودشان را زيارت مى كنيم، زيرا وقتى كسى در حرم امام عليه السلام قرار مى گيرد در محضر آن حضرت حضور دارد و خود آن بزرگوار را طرف خطاب قرار مى دهد. چون در امام عليه السلام موت و حيات نيست. وقتى كسى به محضرش مى رسد، مى گويد:
أشهد أنّك تسمع كلامي و تردّ سلامي.1
چرا كه ائمه عليهم السلام زنده اند كه قرآن كريم مى فرمايد:
(أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ);2
بلكه آنان زنده اند، و نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند.
از اين رو در زيارت جامعه مى گوييم: «زائر لكم» و هرگز از زيارت قبور سخنى به ميان نيامده، زيارتِ خود امام است، و هر گاه لفظ «زيارت» به «قبر» اضافه شود مقصود همين است، در زيارت جامعه «لائذ عائذ بقبوركم» آمده.
پس ملاحظه مى كنيد «زيارت» زيارت قبور نيست، چرا كه در واقع ما خود آن بزرگواران را زيارت مى كنيم، اما در عين حال بهتر است به اجمال بحثى از «زيارت قبور» مطرح كنيم.

1 . بحار الأنوار: 97 / 295.
2 . اشاره به آيه شريفه 169 سوره آل عمران (3): (وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا في سَبيلِ اللّهِ أَمْواتًا بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).