جايگاه والا / حَيْثُ لاَ يَلْحَقُهُ لاَحِقٌ، وَ لاَ يَفُوقُهُ فَائِقٌ، وَ لاَ يَسْبِقُهُ سَابِقٌ، وَ لاَ يَطْمَعُ فِي إِدْرَاكِهِ طَامِعٌ

جايگاه والا
حَيْثُ لاَ يَلْحَقُهُ لاَحِقٌ، وَ لاَ يَفُوقُهُ فَائِقٌ، وَ لاَ يَسْبِقُهُ سَابِقٌ، وَ لاَ يَطْمَعُ فِي إِدْرَاكِهِ طَامِعٌ;
همان جا كه هيچ فردى بدان نرسد، هيچ خواهان برترى به آن راه نيابد و هيچ پيش روى كننده اى بر آن پيشى نگيرد.
جايگاه ائمه عليهم السلام جايى است كه نه متأخّران ونه متقدّمان به آن جا نمى رسند. آن هايى كه نوعى سبقت در خوبى ها دارند ـ كه خوبى ها مراتب دارد ـ از ائمه و اهل بيت عليهم السلام سبقت نخواهند گرفت.
اصلاً مقام ائمه عليهم السلام مقامى است كه كسى حق توقع داشتن و اشتها كردن رسيدن به آن مقام را ندارد; چرا كه در اين باب توقّعات بى جا و شهوت هاى نفسانى جا ندارد.
راغب اصفهانى درباره واژه «طمع» چنين مى نويسد:
طمع: الطمع نزوع النفس إلى الشيء شهوة له…;1
درخواست و رسيدن به جايى كه از روى شهوت و درخواست نفسانى باشد… .
در عالم آخرت ظرفيّت ها و لياقت ها روشن مى شود و هر كسى را به قدر كارى كه انجام داده، جا مى دهند. از اين رو هر كسى جاى خودش را در آن جا پيدا مى كند.
آن عالم، عالم حقيقت است، نه عالم مجاز و اعتبار. هر كسى قدر خود را مى داند، از اين رو بيشتر از قدرش توقع نخواهد داشت.
آرى، تقدّم ها و تأخّرهاى بى جا فقط در عالم دنيا پيدا مى شود كه افراد به اسباب مختلف با هزينه پول و يا در اثر رفاقت ها، دوستى ها، فاميلى ها و… به جاهايى مى رسند.
در آن عالم يك سبب بيشتر نيست و آن نتايج اعمال انسان است. در آن جا فقط حق محض است، نه حق مخلوط با باطل كه حقايق و غير حقايق با هم مخلوط هستند و بسيارى از اوقات امر مشتبه مى شود و اشخاص و قضايا جا به جا و اشتباه مى گردد.
بنابراين، تمام كسانى كه در آن جا هستند; اعم از خوبان و بدان، منازل و مقامات خود را در آن عالم خواهند ديد و بر همه آشكار خواهد شد.

1 . المفردات في غريب القرآن: 307.