امامت معنوى

امامت معنوى
كتابى به نام تحفه اثنا عشريه در ردّ شيعه و تشيّع نوشته شده است. از آن جا كه نويسنده اين كتاب نتوانسته در مقابل ادلّه امامت اهل بيت عليهم السلام دليل كافى بياورد، در برخى موارد ناگزير به دلالت آن دلايل اقرار مى كند. از طرفى هم چون نمى خواهد از اعتقاد خود درباره شيخين و غير شيخين دست بردارد، آن گاه مقتضاى جمع را چنين قرار مى دهد كه امامت بر دو گونه است:
1 . امامت معنوى;
2 . امامت دنيوى.
و چون ترديدى نيست كه اهل بيت داراى مقام امامت معنوى بوده اند پس امامت دنيوى از آنِ شيخين و غير شيخين بوده است!
البتّه پاسخ اين سخن را با چند وجه داده ايم،1 ولى اين سخن كاشف از اين است كه رهبرى ائمّه عليهم السلام را در امور معنوى حتّى دشمنان سرسختشان نيز نتوانسته و نمى توانند انكار كنند.

1. ر.ك: نفحات الأزهار: 9 / 311.