معناى كرم

معناى كرم
«كرم» صفتى از صفات حسنه به شمار مى رود و هر گاه اين واژه به كار رود يا شنيده شود، آن چه به ذهن مى آيد نزد همه معناى سخاوت است; پس «اصول الكرم» يعنى ائمّه عليهم السلام منشأ و اصل سخاوت هستند، كه همه سخاوت هاى موجود در عالَم بر اصل سخاوت ائمّه متفرّع و از آن جا اخذ شده.
معناى دقيق تر و برتر اين كه واژه «كرم» در لغت به معناى شرف و عظمت است. در قرآن مجيد آمده است:
(إِنَّهُ لَقُرْءَانٌ كَرِيمٌ);1
آن، قرآن پرارزشى است.
در آيه اى ديگر مى خوانيم:
(إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسول كَرِيم);2
اين قرآن گفتار رسولى بزرگوار است.
در آيه ديگر آمده است:
(مَقَام كَرِيم);3
جايگاهى بلندمرتبه و مجلّل.
براى نمونه وقتى مى گوييم: فلانى از بيت كريمى است; يعنى از بيت شرف، عظمت و بزرگوارى است. با توجّه به اين معنا سخاوت از مصاديق و مظاهر آن معناست. بنابراين ائمّه عليهم السلام مركز، ريشه و اصل شرف هستند.

1. سوره واقعه (56): آيه 77.
2. سوره حاقه (69): آيه 40.
3. سوره شعراء (26): آيه 58.