نگاهى كوتاه به زندگى اميرمؤمنان على عليه السلام
علامه حلى رحمه الله مى نويسد:
شيعه اماميه، مذهب خود را از امامان معصوم عليهم السلام گرفته است; همان افرادى كه به فضيلت، علم، زهد، پارسايى، پرهيزكارى، پيوستگى در عبادت، دعا و تلاوت قرآن شهرت دارند و سيره آنان از زمان كودكى تا پايان زندگى همين گونه بوده است; تا آن جا كه مردم علوم مختلف را از آنان فراگرفتند.
سوره «هل أتى»، آيه تطهير، مباهله و آيات ديگر در شأن و حقّ ائمّه معصومين عليهم السلام نازل شده و آيه مودّت بيان گر وجوب مودّت و مهرورزى به آن بزرگواران است.
حضرت على عليه السلام هر شبانه روز هزار ركعت نماز مى گزارد و قرآن تلاوت مى كرد. اين در حالى است كه به شدّت درگير جنگ و جهاد بود.
نخستين اين امامان، حضرت على بن ابى طالب عليهما السلام پس از رسول خدا صلّى الله عليه وآله با فضيلت ترين و برترين انسان هاست. خداوند او را نفس رسول خدا صلّى الله عليه وآله معرفى كرده و فرموده است:
(وَأَنْفُسَنا وَأَنْفُسَكُمْ)1
على عليه السلام تنها كسى است كه رسول خدا صلّى الله عليه وآله او را برادر خويش معرفى نمود، دخترش را به همسرى او در آورد.
فضيلت هاى حضرت على عليه السلام قابل شمارش نيست، معجزه هاى فراوانى از آن بزرگوار آشكار شده، تا جايى كه گروهى درباره وى ادّعاى ربوبيت و خدايى كردند و آن حضرت نيز آنان را كشت.
پس از ايشان فرقه هاى ديگرى نيز مانند فرقه نصيريه و غُلات همين گفته ها را مطرح كردند.
1 . سوره آل عمران: آيه 61.