پاسخ به شبهه
در پاسخ به شبهه اى كه ابن تيميه مطرح مى كند، چنين مى گوييم:
امامى كه از راه نصّ امامت او ثابت شده است، هر زمان كه مسلمانان به او روى آورند و با او بيعت كنند و از او قيام به رياست و حكومت را خواستار شوند، واجب است كه براى پذيرش بار اين مسئوليت اقدام كند. اما مردم و مسلمانان چنين نكردند.
به طور كلى، حكومت و رياست از شؤون مربوط به امام بر حق است. اگر زمينه اين كار را فراهم گردد، اقدام به آن بر او واجب است. در غير اين صورت مطالبه آن بر او واجب نيست. هم چنان كه درباره پيامبر صلّى الله عليه وآله نيز همين مطلب وجود دارد.
در عبارات ائمه اهل بيت عليهم السلام چنين مطالبى بسيار يافت مى شود. هم چنان كه حضرت على عليه السلام نيز چنان چه در نهج البلاغه آمده، اين سخنان گهربار را بيان كرده اند.
از سوى ديگر، آن چه علامه حلى رحمه الله در خصوص اهتمام حضرت امام صادق عليه السلام به عبادت و پرهيز از رياست نقل كرده اند، از سخنان شيعيان نبوده تا تناقض گويى شيعه باشد، بلكه از سخنان علماى اهل سنت درباره آن حضرت است، چنان چه علامه حلى رحمه الله فرمود: «سيره نويسان مى گويند كه…».
البته در سخنانى كه از ابن جوزى، ابونعيم اصفهانى و شهرستانى نقل شد، ديديم كه آنان در شرح حال حضرت امام صادق عليه السلام بيان كرده اند كه آن بزرگوار از طلب رياست به دور بود.
ابن تيميه اين سخن را به خود علامه حلى رحمه الله نسبت مى دهد تا بتواند پس از آن، ادّعاى تناقض گويى شيعه را مطرح كند.
منو