سه نكته مهم

سه نكته مهم
علماى شيعه پس از روشن شدن اختصاص اين آيه از طريق احاديث متواتر شيعه و اهل تسنّن، به اهل بيت عليهم السلام؛ براى اثبات عصمت اهل بيت عليهم السلام به اين آيه استناد مى كنند.
اين استدلال به طور مفصل در كتاب هاى ايشان كه درباره اعتقادات و موضوع امامت تأليف شده و هم چنين در كتاب هاى تفسيرى ذيل اين آيه مباركه، آمده است. ما اين استدلال را به طور خلاصه و در قالب نكات زير مى آوريم:
1 . كلمه «إنّما» در اين آيه معناى حصر مى دهد. به اين معنا كه خداوند اراده كرده كه آلودگى و رِجس را فقط از ايشان (نه ديگران) بزدايد.
2 . «اراده» در اين آيه اراده تكوينى است. مانند آيه مباركه اى كه مى فرمايد:
(إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ)؛1
هر گاه او چيزى را اراده كند فرمانش اين چنين است كه تنها به آن مى گويد: «موجود باش!»، آن نيز بى درنگ موجود مى شود!
اين اراده، تشريعى نيست؛ مانند اراده اى كه در آيه ديگرى مى فرمايد:
(يُريدُ اللهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلا يُريدُ بِكُمُ الْعُسْرَ)؛2
خداوند، راحتى شما را مى خواهد، نه زحمت شما را!
چرا كه اراده تشريعى با تصريح آيه بر انحصار، منافات دارد؛ چون تشريع احكام هيچ گونه اختصاصى به اهل بيت عليهم السلام ندارد.
هم چنين اراده تشريعى با احاديث نيز منافات دارد؛ چرا كه پيامبر خدا صلى الله عليه وآله، اهل بيت عليهم السلام را مصاديق اين آيه معرفى كرد، نه فرد ديگرى را.
3 . منظور از رجس و آلودگى در اين آيه مطلق «گناه» و «نقص» است.

1 . سوره يس: آيه 82 .
2 . سوره بقره: آيه 185.