روايت ابن اثير

روايت ابن اثير
ابن اثير جزرى نيز به تفسير اين آيه پرداخته است. وى در روايتى در اين زمينه مى نويسد:
حكيم بن جبير گويد: حبيب بن ابى ثابت گفت: من با بزرگانمان هم نشينى داشتم. روزى على بن الحسين عليهما السلام از كنار ما مى گذشت. ميان او و گروهى از قريش درباره زنى كه از آن ها گرفته بود و حضرتش به اين پيوند راضى نبود، نزاع و كشمكش بود.
بزرگان انصار گفتند: چرا ديروز ما را به جهت اختلافى كه ميان تو و بنى فلان وجود داشت فرا نخواندى؟ بزرگان ما براى ما اين گونه نقل كرده اند كه روزى گروهى از قبيله ها خدمت رسول خدا صلى اللّه عليه وآله رسيدند و گفتند: اى محمّد! آيا اجازه مى دهيد ما بخشى از املاك و اموالى را كه خداوند به خاطر تو، آن ها را در اختيار ما گذارده است و به وسيله تو ما را برترى داده و گرامى داشته، در اختيار شما قرار دهيم؟
در اين هنگام اين آيه مباركه نازل شد كه:
(قُل لاَّ أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى);
بگو: من هيچ گونه اجر و پاداشى از شما بر اين دعوت درخواست نمى كنم جز دوست داشتن نزديكانم.
اين روايت را ابن منده نقل كرده است.1

1 . أسد الغابه فى معرفة الصحابه: 5 / 367.