امامت به دست خداوند است
پيش از ورود به اصل بحث، بيان اين نكته ضرورى به نظر مى رسد كه امامت عهد و پيمانى به سان نبوت است. پس به دست خداى متعال بوده و هيچ كس بدان مقام رفيع نائل نمى گردد، مگر آن را كه او اراده فرموده باشد و خداوند سبحان نيز تعيين اين امر را حتى به پيامبر خود صلى اللّه عليه وآله وامگذارده تا چه رسد به امت او.
بر اين نكته برهان هاى محكم و دليل هاى متقن بسيارى از كتاب الهى و سنت نبوى دلالت دارند. در روايتى نقل شده، نبى اكرم صلى اللّه عليه وآله حتى در سخت ترين اوضاع و احوال و در هنگامه اى كه بيش از هر زمان به يارى و نصرت نياز داشت، باز هم براين امر تصريح مى فرمود.
تاريخ نگاران و سيره نويسان آورده اند:
هنگامى كه پيامبر خدا شريعت خود را بر قبايل عرب عرضه داشت، بعضى از آنان گفتند: «اگر ما بر آن چه مى گويى با تو بيعت كرده و هم پيمان شويم و خدا تو را بر مخالفانت پيروز كند، آيا پس از تو رهبرى اين امر به دست ما خواهد بود؟»
آن حضرت پاسخ داد:
الأمر إلى اللّه يضعه حيث شاء;1
اين امر به دست خداست و او به هر كه بخواهد واگذار مى كند.
پس چه كسى است كه خداوند خواست امر امامت براى او باشد؟ و چه وقت درخواست كرد؟
1 . انسان العيون: 2 / 154.