آيه سوم: «همراهى با صادقين»
خداوند در سوره توبه مى فرمايد:
(يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا الله وَكُونُوا مَعَ الصّادِقينَ);1
اى كسانى كه ايمان آورده ايد، تقوا پيشه كنيد و همراه با راست گويان باشيد.
همراهى به دو صورت تصوّر مى شود: گاهى جسمى است، مثلاً «زيد» با «بَكر» در فلان سفر همراه شد. و گاهى همراهى به معناى پيروى در فكر و عقيده است، مثلاً فلان شخص با ابوبكر است و فلانى با على بن ابى طالب عليه السلام. يعنى از نظر اطاعت و موافقت همراهى مى كند و به اصطلاح در خط او است. اين نوع همراهى حتى در صورتى كه آن شخص رهبرش را نديده باشد ممكن است. حتى ممكن است يكى در شرق عالم باشد و ديگرى در غرب عالم; اما در عقيده، فكر و برنامه عملى با يكديگر همراه باشند. شيعيان در قرن حاضر با اميرالمؤمنين على بن ابى طالب هستند، با اين كه آن حضرت را نديده و به خدمتش نرسيده اند، و از طرفى ديگر معتقدان به ابوبكر با ابوبكر همراهند، گرچه پانزده قرن گذشته است. پس «همراهى» در آيه مباركه به معناى دوم است.
وقتى خداوند متعال امر به همراهى با «صادقين» را به صورت مطلق و بدون قيد آورده است، پس بايد آن ها معصوم باشند.
حال براى شناخت «صادقين» در اين آيه به سراغ روايات اهل سنّت مى رويم، چرا كه بحث ما با اهل سنّت است.
1 . سوره توبه: آيه 119.