وجيه بن طاهر

وجيه بن طاهر
ابن عساكر از ابوبكر وجيه بن طاهر روايت مى كند.1 وى متوفّاى سال 541 هجرى2 و شيخ و استاد ابن عساكر است. ابن جوزى درباره او مى نويسد:
كان شيخاً، صالحاً، صدوقاً صالحاً، حسن السيرة، منوّر الوجه والشيبة، سريع الدمعة، كثير الذكر، و لي منه إجازة بمسموعاته ومجموعاته;3
او شيخ صالح، راست گو، نيكو سيرت، با چهره و محاسنى نورانى بود و اشك سريع و ذكر فراوانى داشت و من از او نسبت به شنيده ها و مجموعه هايش اجازه دارم.
سمعانى مى گويد:
كتبت عنه الكثير، وكان يملي في الجامع الجديد بنيسابور كلّ جمعة مكان أخيه، وكان خير الرجال، متواضعاً متودّداً، ألوفاً، دائم الذكر، كثيرالتلاوة، وصولا للرحم، تفردّ في عصره بأشياء;4
مطالب زيادى از او ]آموختم و[ نوشتم. او هر جمعه در مسجد جامع جديد نيشابور در جاى برادرش ]روايات خود را[ املا مى كرد و بهترين مردمان بود. وى متواضع و روابط دوستانه اى داشت و ]با مردم [الفت برقرار مى كرد. او هميشه در حال ذكر و تلاوت قرآن و اهل صله رحم بود و در زمان خويش، در برخى امور، يگانه دوران بود.
ذهبى نيز در سير أعلام النبلاء مى نويسد:
الشيخ العالم، العدل، مسند خراسان;5
شيخ عالم، عادل و مورد استناد ]عالمان[ خراسان بود.
با توجه به توثيق و تجليل بسيارى كه نسبت به وجيه بن طاهر شده است، بدون هيچ ترديدى وى نيز ثقه است.

1. سير أعلام النبلاء: 20 / 110 / ش 67.
2. همان; البداية والنهاية: 12 / 277.
3. المنتظم: 10 / 124 / ش 184.
4. سير أعلام النبلاء: 20 / 110 / ش 67.
5. همان: 109.