6 . سنن ابن ماجه
ابوعبدالله محمّد بن يزيد بن عبدالله بن ماجه قزوينى، معروف به ابن ماجه از محدّثان بزرگ اهل سنّت در قرن سوم است. او در سال 209 هجرى به دنيا آمد. وى براى فراگيرى حديث، به مكان هايى هم چون بصره، كوفه، بغداد، شام، مصر و رى سفر نمود1 و از اساتيدى هم چون داوود بن رشيد، ابراهيم بن منذر حزامى، عبدالله بن معاويه و هشام بن عمار استفاده نمود.2 وى متوفاى 275 هجرى است.
به اعتقاد بسيارى از عالمان اهل سنّت، كتاب ابن ماجه مملوّ از احاديث موضوع و ضعيف است!3 شيخ البانى احاديث ضعيف اين كتاب را در كتابى به نام ضعيف سنن ابن ماجه جمع كرده است.
حافظ سندى، نويسنده حاشية سنن ابن ماجه معتقد است كه در كتاب ابن ماجه حدود چهارصد حديثِ ضعيف الاسناد وجود دارد.4
روايات ضعيف و موضوع به قدرى در كتاب ابن ماجه فراوان است كه برخى از بزرگان اهل سنّت اين كتاب را از جرگه صحاح ستّه خارج دانسته اند و معتقدند سنن ابن ماجه لياقت آن را ندارد كه از صحاح به شمار آيد. از اين رو كسانى كه سنن ابن ماجه را از دايره صحاح خارج ساخته اند، كتاب موطّأ مالك را به عنوان يكى از صحاح شش گانه معرفى مى كنند.5
1 . تذكرة الحفّاظ: 2 / 636.
2 . همان.
3 . براى اطلاع بيشتر ر.ك: الوافي بالوفيات: 5 / 144; سير أعلام النبلاء:13 / 278 ـ 279.
4 . ر.ك: حاشيه سنن ابن ماجة.
5 . جامع الأصول: 1 / 200.