بيعت شرعى

بيعت شرعى
آن گاه كه بيعت منعقد شد اين پرسش مطرح است كه چه دليلى وجود دارد كه طرفينِ قرارداد به تعهّدشان وفا نمايند؟
به عبارت روشن تر، بعد از انعقاد چنين قراردادى، وجوب و لزوم اطاعت بيعت كنندگان نسبت به شخصى كه با او بيعت كرده اند از كجا ثابت مى شود؟ و به چه دليلى شخصى كه با او بيعت شده حقِّ حاكميّت و فرمان برى پيدا مى كند؟
پاسخ اين پرسش را با آيه كريمه اى توضيح مى دهيم. قرآن كريم مى فرمايد:
(يا أيُّهَا الَّذِيْنَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ);1
اى كسانى كه ايمان آورده ايد! به عقدهايتان وفا كنيد.
خلاصه استدلال به اين آيه مباركه براى مشروعيّت بيعت چنين است: وقتى دو نفر با هم معاهده كردند (چون عهد و معاهده نيز در واقع نوعى قرارداد و پيمان است، علاوه اين كه در رواياتى، عقد به عهد كه همان پيمان مؤكّد است، تفسير شده است) بايستى بر طبق معاهده وفا كنند.

1 . سوره مائده: 5 / 1.