4 . خوشا به حال محبّان
حديث چهارم. پيامبر خدا صلى الله عليه وآله در سخنى فرمود:
يا علي! طوبى لمن أحبّك وصدق فيك، وويل لمن أبغضك وكذب فيك;1
اى على! خوشا به حال كسى كه تو را دوست دارد و تو را باور نمايد و واى بر كسى كه دشمن تو باشد و تو را تكذيب كند.
«طوبى» و «ويل» دو كلمه مقابل هم هستند، به هر معنايى كه باشند حاصل آن دو خوشبختى و بدبختى و كنايه از ثواب و عقاب است، چنان كه در عرف مى گوييم: اگر فلان كار را انجام بدهى خوشا به حالت، اگر فلان كار را بكنى واى به حالت. پس هر كدام بر عاقبت كارى دلالت دارد.
طوبى براى كسى كه «أحبّك وصدق فيك»;
كلمه «صدق» اگر با تشديد «دال» باشد، يعنى تصديق كند آن چه را كه درباره او از فضايل و مقامات وارد شده است، و اگر بدون تشديد باشد، يعنى: صادق باشد در آن چه درباره آن ادّعا مى نمايد; يعنى افعال او ادّعاى ولايت او را تصديق كند. ما هميشه عرض مى كنيم كه محبّت واقعى و حقيقى به تبع، اطاعت و پيروى را مى آورد.
ويل لمن أبغضك وكذب فيك.
كلمه «كذب» به تشديد «ذال» است، يعنى: تو را يا آن چه را خدا و رسول درباره مناقب و منازل تو گفته اند، تكذيب كند.
اين حديث را احمد بن حنبل، حاكم نيشابورى، طبرانى، خطيب بغدادى، ابوبكر هيثمى و جمعى ديگر روايت كرده اند.
1 . المستدرك على الصحيحين: 3 / 135، مجمع الزوائد: 9 / 132، مسند ابويعلى: 3 / 179، حديث 1602، المعجم الاوسط: 2 / 337، تاريخ بغداد: 9 / 74، كنز العمال: 11 / 622، حديث 33030، الكامل: 5 / 187، شماره 377، تاريخ بغداد: 9 / 74، تاريخ مدينة دمشق: 42 / 281، ميزان الاعتدال: 3 / 118، البداية والنهايه: 7 / 391، المناقب: 70، حديث 45.