پناهندگان به شما
مُسْتَجِيرٌ بِكُمْ;
به شما پناهنده هستم.
كلمه «مستجير» اسم فاعل است از «إجاره» به معناى حفظ كردن و پناه دادن.1
ما به ائمه اطهار عليهم السلام در همه احوال پناهنده ايم، و به هر حال نيازمند آنان در درگاه الاهى هستيم.
زيرا هر چه داريم و هر چه هست به بركت آن ذوات مقدّسه است، و نزديك تر از آنان نزد خدا كسى وجود ندارد، و آن ها واسطه همه فيوضات الهيّه هستند. پس طبيعى است كه اگر مشكلى پيش آيد نزد آن ها رفته و يا به قبورشان ملتجى شويم و شفاعتشان را بطلبيم و آن ها را وسيله قرب الى الله قرار دهيم.
پس اين كه مى گوييم: «مستجير بكم» ضمن اين كه مقدّمه است براى جمله هاى بعدى ـ چون هر يك از «زيارت قبور»، «استشفاع» و «توسل» از مصاديق «استجاره» است ـ خود مطلبى مستقل است و به شرايط خاص اختصاص ندارد. ما هميشه در پرتو پناه عنايات ائمه هستيم; چه بدانيم يا ندانيم. ولى چه بهتر كه التفات به اين جهت داشته باشيم و غافل از ولىّ نعمت نگرديم، آن ها حافظ ما هستند از ضلالت و گمراهى، آن ها حافظ ما هستند از خطرات دنيوى، آن ها حافظ ما هستند از عقاب اخروى، خداى متعال آن ها را اين چنين قرار داده است.
1 . ر.ك: مجمع البحرين: 1 / 426.