آیت الله سید علی حسینی میلانی
انتشارات الحقایق، چاپ چهارم، 1390، قم
یکی از آیاتی که برای اثبات امامت و ولایت امیر المؤمنین علیه السلام بدان استدلال می شود آیۀ ولایت (انما وليّكم اللّه ورسوله والّذين آمنوا الّذين يقيمون الصّلاة ويؤتون الزّكاة وهم راكعون) است.
آیت الله سید علی حسینی میلانی در کتاب نگاهی به آیۀ ولایت دربارۀ چگونگی استدلال به این آیه سخن گفته است.
ایشان که کتاب را در سه بخش تنظیم کرده در بخش اول به شأن نزول آیه ولایت اشاره کرده و اتفاق نظر مفسّران اهل سنت را در شأن نزول آیه ولایت دربارۀ امیر المؤمنین علیه السلام از سوی چهار تن از علمای اهل سنت (قاضی ایجی، میر سید شریف جرجانی، سعد الدین تفتازانی و علاء الدین قوشجی) نقل کرده است.
در ادامه به آیه ولایت در سخن محدّثان اشاره کرده و نام 16 تن از محدثینی را که این حدیث را در کتابهای خود نقل کرده اند، بر شمرده است.
در پایان این بخش، ضمن اشاره به شعر حسان بن ثابت در این باره، دیدگاه ابن تیمیه را نقل و نقد کرده است.
بخش دوم کتاب به امامت علی علیه السلام در آیه ولایت پرداخته و ضمن بیان معنای «ولايت»، به تطابق معنای ولایت (اولویّت، برتری و سزاوارتر بودن برای به عهده گرفتن امور مسلمانان) در آیه و امامت و خلافت امیر المؤمنین علیه السلام پرداخته است.
در ادامه ديدگاه فضل بن روزبهان در مورد معناى ولايت و آيه مباركه را نقل کرده که وی معتقد است منظور از ولایت، نصرت و یاری است؛ آنگاه به ردّ ديدگاه ابن روزبهان با استناد به آیات و روایات دیگر دست یازیده است.
در بخش سوم شبهه های وارد شده درباره آیه ولایت را نقل و به هر یک پاسخی درخور داده است. این شبهه ها عبارتند از:
شبهه در معناى ولايت؛
شبهه: «واو» حاليه يا عاطفه؟؛
شبهه: على عليه السلام به خدا توجه داشت يا به سائل؟؛
شبهه: آيه مذكور، جمع را خطاب مى كند اما على عليه السلام فرد است؛ برای پاسخ به این شبهه از سخن زمخشری استفاده کرده و در ادامه ديدگاه علاّمه سيّد عبدالحسين شرف الدين رحمه اللّه را آورده است.
