دليل سوم: «فاقد الشيء لا يعطي»; كسى كه ندارد چگونه ببخشد؟!
بر اساس حكم روشن عقل، كسى كه چيزى ندارد نمى تواند آن را به ديگران ببخشد، فرقى نمى كند آن شىء مادى باشد يا معنوى.
مرحوم علامه مجلسى در اين باره مى فرمايد:
واعتقادنا فيهم أنهم موصوفون بالكمال والتمام والعلم من أوائل أمورهم إلى أواخرها، لا يوصفون في شيء من أحوالهم بنقص ولا جهل;1
اعتقاد ما درباره معصومين اين است كه ايشان موصوف به كمال و تمام در تمامى امور و موصوف به علم از ابتداى عمر تا آخر آن هستند، و هرگز و در هيچ جهتى از احوالاتشان نقصى وجود ندارد.
بر اساس اين عبارت، معصوم هيچ گاه به نقص، جهل، انحراف، سهو، خطا و فراموشى دچار نمى شود; زيرا كار نبى يا امام رساندن بشريّت به كمال است، پس چگونه كسى كه ناقص است مى تواند ديگران را به كمال برساند؟ جاهل چگونه مى تواند به ديگران علم بدهد؟ و كسى كه ندارد چگونه ببخشايد؟
در نتيجه آن كه هدايت ديگران را بر عهده دارد، بايد داراى تمامى كمالات بوده و از هر نقصى مبرا باشد و اين همان معصوم است. پس با نبود عصمت، هدايتى حاصل نمى شود.


1 . بحار الأنوار: 11 / 72، به نقل از الإعتقادات في دين الإماميّة : 96.