ولايت و برائت / أُشْهِدُ اللَّهَ وَ أُشْهِدُكُمْ أَنِّي مُؤْمِنٌ بِكُمْ وَ بِمَا آمَنْتُمْ بِهِ، كَافِرٌ بِعَدُوِّكُمْ وَ بِمَا كَفَرْتُمْ بِهِ

ولايت و برائت
أُشْهِدُ اللَّهَ وَ أُشْهِدُكُمْ أَنِّي مُؤْمِنٌ بِكُمْ وَ بِمَا آمَنْتُمْ بِهِ، كَافِرٌ بِعَدُوِّكُمْ وَ بِمَا كَفَرْتُمْ بِهِ;
خدا و شما را گواه مى گيرم كه من به شما ايمان دارم و بدان چه شما بدان ايمان داريد و كافرم نسبت به دشمن شما و آن چه شما بدان كافر هستيد.
پيش تر گفتيم كه عرضه كردن اعتقادات بر ائمه عليهم السلام در زمان حضور آن بزرگواران نيز بوده است، كه بعضى از اصحاب خدمت امام عليه السلام مى رسيدند و عقيده خود را عرضه مى كردند.
عرضه كردن اعتقادات بر ائمه عليهم السلام يعنى ايمان به اين امور و پايبند بودن به آن ها. در اين فراز زائر يك سلسله اعتقادات را بر امام عليه السلام عرضه مى دارد.
نخست خدا را شاهد مى گيرد، آن گاه امام و يا همه امامان عليهم السلام را نيز شاهد مى گيرد و عقايدش را بيان مى كند. در واقع بيان و عرضه كردن عقايد يعنى بيان كردن موضعِ انسان در برابر آن حضرت و اهل بيت عليهم السلام و مخالفان آن ها، از اين رو كلمه «ايمان» در اين فراز چند مرتبه تكرار شده است.
نخستين عقيده اى كه خدمت ائمه عليهم السلام اظهار مى شود، ايمان به ولايت آن حضرات و برائت از مخالفان و دشمنان آن هاست.
به طور كلّى ما از كسانى كه راهى جز راه اهل بيت عليهم السلام مى روند، جدا هستيم و از آن ها بيزاريم تا چه برسد به كسانى كه با اهل بيت دشمنى كنند.