فصل دوم
امام مهدى عليه السلام و مهدويّت در احاديث متواتر
ناگزير در هر عصر و زمانى، امامى وجود دارد كه مردم، امامتش را باور كنند، به او اقتدا نمايند، در همه مسائل از او اطاعت كنند و او را حجّت ميان خود و پروردگار قرار دهند كه
(لِئَلاّ يَكُونَ لِلنّاسِ عَلَى اللهِ حُجَّةٌ)؛1
تا براى مردم در مقابل خدا، بهانه و حجّتى نباشد.
و طبق آيه ديگر كه مى فرمايد:
(لِيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَنْ بَيِّنَة وَيَحْيى مَنْ حَيَّ عَنْ بَيِّنَة)؛2
تا كسى كه بايد هلاك شود با دليلى روشن هلاك شود و كسى كه بايد زنده بماند با دليلى واضح زنده بماند.
و در آيه ديگر آمده است:
(للهِِ الْحُجَّةُ الْبالِغَةُ)؛3
برهان رسا ويژه خداوند است.
با مراجعه به سنّت قطعى رسول خدا صلى الله عليه وآله با سه حديث متواتر درباره موضوع امامت رو به رو مى شويم كه در مجموع، ضرورت هميشگى وجود امام را به اثبات رسانده و تعداد ائمه را دوازده نفر از اهل بيت عليهم السلام اعلام مى نمايد.
1 . سوره نساء: آيه 165.
2 . سوره انفال: آيه 42.
3 . سوره انعام: آيه 149.