مجاهدان در راه خدا
علامه حلّى رحمه الله فرمود:
آن دو بزرگوار در راه خداوند، به شايسته ترين شكل جهاد كردند; تا اين كه كشته شدند.
ابن تيميه مى نويسد:
اين گفته، دروغى است كه به آنان بسته اند، زيرا امام حسن عليه السلام دست از پيكار كشيد و در حالى كه سپاه و هوادار داشت، حكومت را به معاويه تسليم كرد. او هرگز نمى خواست با مسلمانان به قتال و پيكار بپردازد و اين از فضيلت هاى متواتر ايشان است.
اما در خصوص مرگ امام حسن عليه السلام نيز گفته شده كه او را مسموم كردند. اين امر يعنى شهادت او، كرامتى است در حق ايشان. اما او بر اثر مقاتله و مبارزه از دنيا نرفت. امام حسين عليه السلام نيز براى مقاتله و پيكار حركت نكرد... .
در پاسخ به ابن تيميه يادآور مى شويم كه علاّمه حلى رحمه الله درباره امام حسن و امام حسين عليهما السلام دو مطلب را بيان كرده اند:
1. در راه خداوند، به شايسته ترين شكل جهاد كردند.
2. در حالى كه مجاهد در راه خدا بودند، به شهادت رسيدند.
كدام يك از اين دو مطلب دروغ است؟!
گويا اين مرد نمى داند و يا خود را به نادانى مى زند كه «جهاد» در راه خدا فقط به «قتال» و كارزار اختصاص ندارد و «قتل» و كشته شدن در راه خدا و شهادت، فقط با شمشير و سلاح جنگى محقق نمى شود.
وقتى روشن شود كه ايستادن در برابر كفر و ستم، «جهاد» و مرگ در اين راه نيز شهادت است; دروغگو برايمان روشن مى شود.