وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ

وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ;
و در جنگم با هر كس با شما در جنگ است.
البته محاربه فقط اين نيست كه انسان اسلحه به دست بگيرد و در برابر دشمنان بايستد كه اين احكام خاص خود را دارد، ما به هر نحو محاربه اى وظيفه داريم. محاربه به معناى وسيع آن، مساوى است با مقابله كردن، بحث و مناظره و مجادله كردن با كسانى كه امامت ائمه عليهم السلام را رد مى كنند، يا بر مكتب اهل بيت عليهم السلام ايراد مى گيرند، كتاب و مقاله در اين جهت نوشتن، سخنرانى كردن، درس گفتن، مجالس برگزار نمودن، و خلاصه به هر وسيله ممكن در هر زمان و مكان بر هر مؤمنى به قدر وسع خود، ترويج حق و ابطال باطل واجب است.
ما هرگز محاربه و تهاجم بر ديگران را آغاز نكرديم. قريب به كلّ نوشته هاى بزرگان ما در مقام دفاع بوده، مخالفان ما با گفتار و نوشتار به مكتب ما حمله نمودند و بزرگان ما در برابر آن ها ايستادگى كردند و بسيار نادر است كه بزرگى از ماه ابتداءً عليه دشمنان چيزى نوشته يا گفته باشد، ولى اين دليل نمى شود كه ما هميشه در موضع دفاع باشيم، در صورت امكان مطالب بايد گفته شود، امّا مستند و با متانت.
پس بر حسب زمان، مكان، وظايف و تشخيص، انسان مؤمن بايستى در مقابل مخالفان آماده باشد.
اما با كسانى كه با ائمه عليهم السلام مسالمت آميز زندگى مى كنند، وظيفه نداريم محاربه كنيم; چرا كه مأموريم به حسن معاشرت با كسانى كه با اهل بيت حسن معاشرت دارند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *