معناى امانت
امانت از مفاهيمى است كه تقوّم به جهاتى دارد كه بايستى آن جهات تحقّق پيدا كنند تا اين مفهوم پديد آيد. به عبارت ديگر، امانت از مفاهيم ذات اضافه است. امانت سه طرف دارد:
1 . امانت گزار، اگر نباشد، امانت پيدا نمى شود.
2 . امانت پذير، كه امانت را تحويل مى گيرد و تا كسى مورد اطمينان و اعتماد نباشد عقلا چيزى نزد او نمى سپارند.
3 . شىء امانتى، البته لازم نيست عينى از اعيان باشد. چنان چه مطلبى به كسى گفته شود و از او بخواهند آن را حفظ كند; يعنى فاش نشود آن مطلب نزد آن كس امانت است، همان گونه كه مى فرمايند: «إنّ المجالس بالأمانات».1 بنابراين شىء امانتى گفتارى يا مالى مى تواند باشد. به عبارت ديگر، معنوى يا مادى باشد.
نتيجه اين كه تا اين سه طرف جمع نشود، عنوان امانت تحقق نخواهد پذيرفت.
در جمله «امناء الرحمان» دو طرف ذكر شده است، «أئمه» و «الرحمان». پس طرف سوم چيست؟


1. عيون أخبار الرضا عليه السلام: 2 / 80 ، التوحيد، شيخ صدوق: 253.