امامان دعوت گر
اَلسَّلامُ عَلَى الاَْئِمَّةِ الدُّعاةِ;
سلام بر امامان دعوت گر.
پيش تر بيان شد كه واژه «دعاة» جمع «داعى» همانند واژه «قضاة» جمع «قاضى» است.
چنان كه پيداست، «الدعاة» مطلق است و معلوم است كه تحقّق مفهوم «دعوت» به داعى و مدعوّ و مورد دعوت است، داعى ائمّه عليهم السلام هستند. اما مدعوّ همه بشر و مطلق انسان ها و مورد دعوت نيز مطلق است كه مقصود سعادت بشر در جهات مادّى و معنوى مى باشد.
ائمّه همه وظايف پيامبر اكرم صلى اللّه عليه وآله را بعد از آن حضرت به عهده داشته و همه مسئوليّت ها را متحمّل شده اند. پس ناگزير همه مقامات آن حضرت را دارا هستند.
به عبارت ديگر، وجود ائمّه پس از پيامبر اكرم صلى اللّه عليه وآله امتداد و استمرار وجودشان است. وقتى خداوند متعال در وصف پيامبر اكرم صلى اللّه عليه وآله مى فرمايد:
(وَداعِيًا إِلَى اللّهِ بِإِذْنِهِ وَسِراجًا مُنيرًا);1
و تو را فراخوان به سوى خدا به فرمان او و چراغى روشنى بخش قرار داديم.
همين مقام پس از آن حضرت، براى ائمّه است. لازمه اين كه پيامبر اكرم يا امام عليه السلام فراخوان و دعوت كننده به سوى معرفت خداوند متعال و عبادت و اطاعت او باشند، اين است كه معرفتشان در حدّ اعلا باشد و بهترين بندگان خدا و اعلم افراد بشر به همه نيازمندى هاى جوامع بشرى براى سعادت به شمار روند; از اين رو وجود ائمّه عليهم السلام پس از پيامبر استمرار وجود آن حضرت است و هم چنان كه پيامبر اكرم صلى اللّه عليه وآله جامع جميع كمالات انبياى سلف و افضل خلائق من الأولين والآخرين بود، ناگزير ائمّه عليهم السلام در اعلا درجه افضليت هستند و وارث خصائص همه پيامبران خواهند بود.
در قرآن مجيد مى خوانيم كه يكى از پيامبران الهى مى فرمايد:
(يا قَوْمِ ما لي أَدْعُوكُمْ إِلَى النَّجاةِ وَتَدْعُونَني إِلَى النّارِ);2
اى قوم من! چرا من شما را به سوى نجات فرا مى خوانم، اما شما مرا به سوى آتش فرا مى خوانيد؟
و اين است لسان حال ائمّه عليهم السلام آن ها دعوت كننده به سوى خدا، نجات، رهايى، خير و بهشت و در زمان هر يك كسى يا كسانى كه داعى به سوى گمراهى بوده وجود داشته، و هميشه در طول تاريخ همين گونه بوده كه دو دعوت گر در مقابل هم بوده اند.
1. سوره احزاب (33): آيه 46.
2. سوره غافر (40): آيه 41.